Andermans ellende

Soms vragen mensen of ik al het leed waar ik als tolk mee te maken krijg niet mee naar huis neem. Een beroofde toerist, slechtnieuwsgesprekken in het ziekenhuis, vervelende rechtszaken... Nee hoor, ik leef met iedereen mee maar zet het allemaal ook vrij makkelijk van me af. Stiekem denk ik: "Blij dat ik het zelf niet ben". Daardoor kan ik helder blijven denken en de zaken op een rijtje zetten voor mensen die uit paniek even niet weet hoe het verder moet. Sommige tolken komen puur opdraven om taal A naar taal B om te zetten maar zelf breng ik veel wachttijd door met de mensen voor wie ik moet tolken. Dan raak je vanzelf in gesprek. Meestal blijf ik op de vlakte maar soms schuw ik niet om iets van mijn eigen leven te laten zien. Zo schamen sommige vrouwen die door hun man zijn mishandeld zich daar een beetje voor. Andersom komt trouwens ook voor, dat een vrouw met allerlei verwondingen hem zit te vergoelijken. Die heeft nog een lange weg te gaan. Mensen die zijn opgelicht vinden dat soms heel gênant. Of als je op een stomme manier bestolen wordt.

Met name als ik namens justitie werk, merk ik dat ik word gezien als een soort autoriteit die zelf vast nooit zit te klungelen en dat is natuurlijk niet zo. Dan graaf ik gul in mijn verleden om een ervaring op te diepen die aansluit bij het probleem van degene die naast me zit. Ik heb me nog nooit door een man in elkaar laten timmeren, maar wel toxische relaties gehad. Ik ben een keer opgelicht en enkele keren bestolen. Serieuze gezondheidsproblemen heb ik niet maar ik wel familieleden die aan dramatische ziektes zijn overleden. En toch ben ik een gelukkig mens, misschien juist wel daardoor. Als je weet hoe het voelt om in een rotsituatie te zitten, geniet je er extra van als alles weer voorspoedig verloopt. Ik ga er maar vanuit dat het de mensen voor wie ik tolk ook lukt om na een nare ervaring hun draai weer te vinden.